മരണം

[Vahaa11]

വരുമെന്നുറപ്പ് ഭീതി ജനിപ്പിക്കുന്നു
തടയാന്* മാര്*ഗമൊന്നുമില്ല
ഒളിക്കാന്* ഇല്ല ഒരു മാര്*ഗവും
ഒളിച്ചാല്* അവിടെയെത്തും അവന്*..
വലിച്ചിറക്കീടും നിര്*ദാക്ഷിണ്യം..
നിഷ്ടൂരം ഇവന്* നിഷ്ടൂരര്*ക്ക്
ക്രൂരന്* ഇവന്* ക്രൂരര്*ക്ക്...
നന്മ ചെയ്യുന്നവര്* ആസ്വദിക്കുന്നു അവനെ
അവന്* നല്*കുന്നു സായൂജ്യം
അവന്* നല്*കുന്നു സ്വര്*ഗ്ഗ സന്ദേശം
അവന്* ആശ്വസിപ്പിക്കുന്നു ഈ ലോക നഷ്ടങ്ങള്*ക്ക്
അവന്* നല്*കുന്നു സുന്ദരമായ അനശ്വെര ജീവിതം..
തിന്മ ചെയ്യുന്നവര്* ഭയാനകമായി കാണുന്നു അവനെ
അവന്* നല്*കുന്നു നരക സന്ദേശം
അവന്* താക്കീത് നല്*കുന്നു ഈ ലോക സുഖങ്ങള്*ക്ക്
അവന്* നല്*കുന്നു ഭീകരമായ അനശ്വര ജീവിതം...
അവനാണ് മരണം..അവന്* എത്തും ഒരുനാള്*
ഏവരെയും തേടി..എല്ലാ ശരീരവും..
ഒരു നാള്* രുചിക്കുക തന്നെ ചെയ്യും..മരണം

[Vahaa11]

താന്താങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിനു നാം കരുതിവച്ച
ആത്മാവിനെ അത് കവരും
ശരീരം ജഡങ്ങള്* ആയി പിന്നീടു...
മണ്ണായി പുഴുക്കളായി ചാരമായി.....
നീണ്ട നീല കൈകള്* നീട്ടി അസ്ഥികള്*ക്കിടയില്* നിന്ന്
ആതമാവിനെ മരണം വേര്*പെടുത്തി
മരണം നഷ്ടപെടലാണ് നഷ്ട്ടപെടുത്തലാണ്
കരയുന്നത് , ജല്പനങ്ങള്* ഉരുവിടുന്നത് എല്ലാം പാഴാണ്
പോയവര്* തിരികെ വരില്ലെന്ന സത്യം അറിയാം
അവര്* തന്ന ഓര്*മകളെ നഷ്ട്ടപ്പെടുത്താതിരിക്കാം
പാടിയ ഗാനങ്ങളേയും നല്*കിയ സ്വപ്നങ്ങളെയും പുണരാം
ഇടക്കെങ്കിലും അവര്*ക്കായ് കുറച്ചു നിമിഷങ്ങള്* നല്*കാം

[Vahaa11]

അമ്മയ്ക്ക്

തന്*മടിയിലെടുത്തു വളര്*ത്തിയ, സ്നേഹത്തിന്* പാലാല്* ഊട്ടിയ,
ആദ്യമായി അമ്മേയെന്നു വിളിച്ച, തനിക്ക് തണലാകാനാശിച്ച,
തന്റെ തന്* ചോരയോടുന്ന, തന്റെ കര്*മ്മങ്ങള്* ചെയ്യേണ്ടുന്ന,
തന്*പൊന്നോമനപ്പുത്രന്റെ വേര്*പാടില്*പ്പരം വേദന എന്തുണ്ട്!

സഹോദരന്

കൂടെക്കളിക്കുവാന്*, ഇടയ്ക്കിടയ്ക്കടികൂടുവാന്*, പിണങ്ങാന്* പിന്നെ ഇണങ്ങാന്*
തന്* മനസ്സ് തുറക്കുവാന്*, തോളത്ത് തലചായ്ക്കുവാന്*, കെട്ടിപ്പിടിച്ചുറങ്ങാന്*,
എന്നും കൂട്ടായിരിക്കാന്*, സന്*മാര്*ഗ്ഗം കാണിക്കാന്*, അതിനായി ചൊടിക്കാന്*,
തന്നിലുമുയരാന്*, തനിക്ക് പകരമാകാന്*; പ്രാണനെ* പിരിഞ്ഞാലും അവനോടാകുമോ!

ഭാര്യയ്ക്ക്

കരം ഗ്രഹിച്ച് മനസ്സില്* സ്വീകരിച്ച് തന്നെ സ്നേഹത്താല്* മൂടിയ,
തന്റെ ആശകള്*, സ്വപ്നങ്ങള്*, ദുഃഖങ്ങള്* എല്ലാം തന്റേതുപോലാക്കിയ,
സുഹൃത്തും പിതാവും മകനും എല്ലാമായ് തന്* ജീവിതം സഫലമാക്കിയ,
തന്* പ്രാണനാഥന്റെ വേര്*പാട് താങ്ങുവാന്* കഴിയുമോ!

മകന്

താങ്ങായും തണലായും, ഉപദേശമായും അനുഗ്രഹമായും
മാര്*ഗ്ഗമായും കരുത്തായും വിദ്യയായും സഹായമായും,
അറിവായും ധനമായും സര്*വ്വോപരി സംരക്ഷണമായും
ആ പിതാവ് തരേണ്ടുന്ന സന്തോഷമാകാന്* മറ്റെന്തിനു കഴിയും!

[Vahaa11]

ഉച്ചയാകുന്നു,
ഉച്ചിയില്* എരിയുന്നു സൂര്യനും.
മച്ചിന്റെ സുഷിരങ്ങളെറിയുന്നു
പിച്ചകപ്പൂക്കളത്രയും തറയില്*.
കണി വെള്ളരിക്കായ തൂങ്ങുന്നോരുത്തരം
കണ്ണീര് കയ്പായ് രുചിക്കുന്നിതധരങ്ങള്*!

നിഴലുകള്* മാത്രമിഴയുന്ന മിഴികളുടെ
തിമിര ദ്രൃഷ്ടികളിലെന്നും ജ്വലിക്കുന്നു
തീരാ നഷ്ടങ്ങള്* തന്* മഞ്ജു വദനങ്ങള്*!!
മുത്തശ്ശി മാവ് പന്തലിട്ട മുറ്റത്തീ തണലില്*
പിച്ച വെച്ചോടുന്നു മക്കളും, ഒരു പിടി-
ച്ചോറുമായ് ഓടിത്തളരുന്നെന്* പകുതിയും..
മനസ്സിലിന്നെത്രമേല്* കൃത്യമായ് തെളിയുന്നു
പൊയ്പോയ പ്രമദ കാലത്തിന്റെ ചിത്രങ്ങള്*!!

നീര്*മുടിത്തുന്പിലെ തുളസിയും, നെറ്റിയില്*
നീട്ടിക്കുറിയിട്ട ചന്ദനവുമതിന്* സുഗന്ധവും..
കസവ് ചേലാങ്കിത പങ്കജലോചന
കനവായ് മറഞ്ഞൊരീ നാലുകെട്ടും-മമ
നോവായ് നിറം മങ്ങി, ഭിത്തിയില്* ചിതലേറ്റ
നിഴലായ് തൂങ്ങുമെന്നച്ചനുമമ്മയും..
ചന്ദനപ്പുകയില്* ഉടുത്തൊരുങ്ങിയന്നു-
മച്ചകം വാണ ശീപോതിയും ഇന്നു
തച്ചന്റെ സ്മൃതിയായ്* ചമഞ്ഞു നില്പൂ...
ഒച്ചയനക്കങ്ങളാമോദ സന്താപ -
മൊക്കെയും വിരജിച്ച നടുമുറ്റവും...

ഓര്*മ്മകള്* മായാത്ത ഓര്*മ്മകള്* മാത്രമായ്
പതുക്കെപ്പറഞ്ഞും കരഞ്ഞും ചിരിച്ചും
പാദസ്വനത്തിനായ് കാത്തിരിപ്പൂ, പടിപ്പുര
തള്ളിത്തുറക്കാതെ വരുവാനുണ്ടൊരാള്* മാത്രം.

[Vahaa11]

മരണമേ നീ ഏതോ ഉപജാപത്തിന്*
വേദനതന്* ലിഖിത സത്യം, നീ
പതിയിരിക്കുന്നു സമയത്തിന്* അണുക്കളില്*
പോലും അടിയറവു പറയാതെ വയ്യ
ഏതു മഹാശക്തിതന്* ജീവനും
ഒരു ഗ്രഹപ്പിഴപോല്* കെടുതിയായ്
ജീവിതാനന്ദത്തിന്* നിദ്രാഭംഗമായി ശോകഗീതമായി
ജീവന്*റെ മുകുളങ്ങളെയും ശിഖരങ്ങളെയും
വിലയ്ക്കെടുക്കുന്നു വേദനതന്* വൈരമുത്തുകളാല്*…

ആഗതമാം അവസാന ശത്രുവിന്* മുന്നില്*
ആധുനികതതന്* അര്*ത്ഥശൂന്യമാം
രക്ഷാകവചങ്ങളാല്* നിസഹായരായി
പ്രതിഷേധത്തിന്* സ്വരമില്ലാതെ മൂകരായി നമ്മള്*
പൂര്*ത്തികരിക്കാത്ത സ്വപ്നങ്ങളും മോഹങ്ങളുമായി
മരണവീഥിയില്*, ഇനി മണ്ണിലേക്ക് മടക്കയാത്ര
ഉണരാത്ത ഗാഡനിദ്രയ്ക്കായി...
സമര്*പ്പിക്കുന്നു ചിലര്* പൊരുതിയും പോരുതാതെയും
തോല്*ക്കുന്നു ചിലര്* നിന്നിലേക്ക്*..

നിന്* വിജയമുറപ്പിക്കുവാന്* നീ അപഹരിച്ച
ജീവനില്* കുത്തിനോക്കാറുണ്ടോ നീ ...?
ആയുസിന്* പ്രാണരേഖയെ വലിച്ചും വലിച്ചു നീട്ടാതെയും
ചേദിച്ചു നീ തളരുമ്പോള്* നിന്* കര്*ത്തവ്യം മനുഷ്യ-
ജന്മങ്ങള്*ക്കും പ്രകൃതിതിതന്* ശക്തികള്*ക്കും
പകര്*ന്നു നല്*കി വിശ്രമിക്കാറുണ്ടോ നീ..?
മാനിക്കാതെ വയ്യ നിന്നോടെനിക്കു പ്രിയമില്ലെങ്കിലും
നിന്* ദൗത്യം പൂര്*ത്തികരിക്കും നിക്ഷ്പക്ഷതതന്*
കൂട്ടുകാരനായി അന്നുമിന്നും നീ മാത്രം...!!

എന്തു നേടി ഞാന്* അടങ്ങാത്ത ആസക്തിയും
കപട മുഖവും സ്നേഹം വാര്*ന്നു
പോയ മനസും മാത്രമോ.. ?
ഈ മൃതഭാഷതന്* ഇടനാഴിയില്*
കാലചക്രത്തിന്* ശ്മാശനമൂകതയില്* പരിപൂര്*ണ്ണ
പരാജയമാവത്തൊരു ജീവിതം മാത്രം മതിയെനിക്ക്
നരകിക്കാതെ ഞാന്* പോലുമറിയാതെയെന്നെ
കോണ്ടുപോയീടേണം നിന്* ദിഗ് വിജയത്തില്*
എന്* വിജയങ്ങള്* ശൂന്യമാം പരാജയങ്ങള്* മാത്രം …!!

[Vahaa11]

കൂട്ടക്കരച്ചിലില്ലാതെഅനുശോചനങ്ങളില്ലാതെഒരു യാത്രാമൊഴി പോലും പറയാതെമഞ്ഞയുടെ നിസംഗതയില്*
നിശബ്ദമായികാറ്റിന്റെ ഒരു കൊച്ചു സ്പര്*ശത്തില്* അടര്*ന്ന്*വായുവില്* ഒഴുകി
പരന്ന്*ആരുമറിയാതിവെടെത്രയൊ മരണത്തിന്*കനമില്ലാ വീഴ്ചകള്*

[Vahaa11]

ആ പശുക്കുട്ടി ചത്തു
ഞാന്* കണ്ടുകൊണ്ടുനിന്നു
അതിന്റെ മരണമോ
മരണത്തിലവസാനിച്ച ജീവിതമോ
എന്നെ ഒരുതരത്തിലും ബാധിക്കുന്നില്ല.
അവയെക്കുറിച്ചാലോചിക്കാന്* ഞാന്*
മെനക്കെടുന്നുമില്ല,
ഞാന്* കണ്ടു എന്നുളളതുമാത്രമാണ്
എനിക്കതുമായുള്ള ബന്ധം.
'മരണം', 'ജീവിതം' എന്നിത്യാദി സമസ്യകളെ
'സമസ്യകള്*, സമീപനങ്ങള്*' എന്ന വലിയ തലക്കെട്ടോടുകൂടി
ഞാന്* സമീപിച്ചിട്ടുണ്ട്.
അതൊക്കെ ഒരുതരം കേമത്തമാണല്ലോ!
എല്ലാ പ്രശ്നങ്ങളിലും ഞാനിങ്ങനെയാണ്.
ഏതിന്റെയും കേവലസ്വഭാവങ്ങളെക്കുറിച്ച്
ഉറക്കെ ചിന്തിക്കാന്* ഞാന്* സദാ സന്നദ്ധനാണ്.
എന്നാല്* ഒന്നിനെ അതിന്റെ പ്രത്യേകതയില്* ശ്രദ്ധിക്കാന്*
എനിക്കു നേരമില്ല.
മേശപ്പുറത്തു കശക്കിയെറിഞ്ഞ ചീട്ടുകള്*
അവയിലെ പുള്ളികള്*
എന്നതില്*ക്കവിഞ്ഞ താത്പര്യമൊന്നിനോടുമെനിക്കു തോന്നാറില്ല.
പശുക്കുട്ടിയുടെ മരണത്തെക്കുറിച്ചു പറയാന്* തുടങ്ങി
ആത്മാവിഷ്കാരത്തിലെത്തി - ക്ഷമിക്കണം. ആ പശുക്കുട്ടി ചത്തു.
സ്വന്തം കുറ്റിയില്*ക്കുരുങ്ങി
സ്വന്തം കഴുത്തിറുകി
സ്വന്തം മലമൂത്രങ്ങളില്* കുഴഞ്ഞ്
സ്വന്തം കുളമ്പുകള്*കൊണ്ട് സ്വന്തം മലം ചവിട്ടിയരച്ച്
സ്വന്തമായ കണ്ണുകള്* തുറിച്ച്
സ്വന്തമായ ജീവിതത്തിനുനേരെ സ്വന്തം നാവു നീട്ടി
സ്വന്തമായ മരണത്തില്* ചത്തു.
വിശപ്പ് എന്ന അമൂര്*ത്താശയമായിരിക്കണം
രോഗം എന്ന അമൂര്*ത്താശയമായിരിക്കണം
പരാധീനത എന്ന അമൂര്*ത്താശയമായിരിക്കണം
ഇത്തരമൊരു സംഭവത്തിനു വഴിതെളിച്ചത്.
ഹാ! എത്ര മനോഹരമായ ആശയങ്ങള്*!
'ഏഷ്യയിലെ കന്നുകാലി മരണം' എന്ന വിഷയത്തെ
പുസസ്കരിച്ചു ഗവേഷണം നടത്തുന്നവര്*ക്ക്
ശരിക്കും പ്രയോജനപ്പെടുത്താം.
ഏതായാലും ആ പശുക്കുട്ടി ചത്തു.
എത്ര കാലമായെന്നറിയില്ല
ഞാന്* കാണാന്* തുടങ്ങിയതുമുതല്*
ആ പശുക്കുട്ടി അതേ കുറ്റിയില്*
അതേ കയറില്* കുരുങ്ങി നില്ക്കുകയായിരുന്നു.
ആ കയറിന് കുറേക്കൂടി നീളമുണ്ടായിരുന്നതായി തോന്നുന്നു.
പലപ്പോഴും കുറ്റി പറിച്ചെറിയുന്നതിന്നും
കയറുപൊട്ടിക്കുന്നതിന്നും അതു ശ്രമിക്കുമായിരുന്നു.
ഓരോ ശ്രമത്തിലും കയറു കുറ്റിയില്* ചുറ്റിച്ചുറ്റി
കുറ്റിയും കയറും തമ്മിലുള്ള അകലം തുലോം കുറഞ്ഞ്
കുറ്റിയില്* ചുറ്റിയ കയര്* കഴുത്തില്* കൂടുതലിറുകി.
കണ്ണുവെട്ടത്തില്* കണ്ട കച്ചിത്തുറുവുകള്* നോക്കി
കാട്ടുപയറുകള്* പടരുന്ന മലഞ്ചെരുവുകള്* നോക്കി
നിലംപുള്ളടിയും കറുകയും വളരുന്ന വയല്*വരമ്പുകള്* നോക്കി,
ഒന്നിലും തന്റെ നാവു നീട്ടിപ്പിടിക്കാനാവാതെ
ആ പശുക്കുട്ടി അമറുന്നതു ഞാന്* കേട്ടിട്ടുണ്ട്.
അതുകേട്ട കച്ചിത്തുറുവുകള്* കുലുങ്ങിച്ചിരിച്ചു.
മലഞ്ചെരിവുകള്* മുഖം തിരിച്ചു.
നിലംപുള്ളടിയും കറുകയും കണ്ണീര്* പൊഴിച്ചു.
എനിക്കൊന്നും തോന്നിയില്ല.
തവിടുകലക്കിയ കാടിവെള്ളം കുടിക്കാന്*
കുന്നിന്* ചെരിവുകള്* കുതിച്ചുകയറാന്*
കാട്ടുപയറുകള്* കടിച്ചു വയറുനിറയ്ക്കാന്*
പച്ചമരങ്ങളുടെ തണലില്* കിടന്നയവിറക്കാന്*
അന്തിചായുമ്പോള്* കുടമണികള്* കിലുക്കി കൂടണയാന്*,
ആ പശുക്കുട്ടിയും കൊതിച്ചുകാണും.
അത്രവലിയ കൊതികള്* വച്ചുപുലര്*ത്താനുള്ള ശേഷി
ആ പശുക്കുട്ടിക്കുണ്ടായിരുന്നോ? എന്തോ!
ആ പശുക്കുട്ടി ചത്തു.
മുറുകുന്ന കയറിന്റെ അറ്റം ചവച്ചും
കുറ്റിയിലെ മുഴകള്* നക്കിയും
സ്വന്തം രോമങ്ങള്* നക്കിയും
വിളര്*ത്ത പകലുകളിലും വിറങ്ങലിച്ച രാത്രികളിലും അമറിയും
കറങ്ങിമാറുന്ന ഋതുക്കളില്*
വെയിലും മഴയും മഞ്ഞും സഹിച്ചും
കൊഴിഞ്ഞുവീഴുന്ന രോമങ്ങളില്* ദയനീയമായി നോക്കിയും
കാറ്റില്* പറന്നുവരുന്ന കരിയിലകളും
കച്ചിത്തുരുമ്പുകളും മാത്രം തിന്നും
ഉച്ചിയില്* വീണൊലിച്ചിറങ്ങുന്ന മഴത്തുള്ളികള്* മാത്രം നുണഞ്ഞും
ആ പശുക്കുട്ടിയെന്നും അവിടെയുണ്ടായിരുന്നു.
എന്റെ ഉദാസീന നിമിഷങ്ങളില്*
വെറുംകണ്ണോടെ ഞാനതിനെ കണ്ടുപോന്നു.
ആ പശുക്കുട്ടി ചത്തു.
അതിന്റെ ജീവിതകാലത്ത്
അതൊന്നിനെക്കുറിച്ചും ആലോചിച്ചിരിക്കാനിടയില്ല.
സ്വന്തം ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചുപോലും.
എല്ലാം അനുഭവിക്കുകയായിരുന്നു.
അതുകൊണ്ടു മരണവും വെറുമൊരനുഭവം മാത്രമായിരിക്കണം
ഭൂതവും ഭാവിയും അലോരസപ്പെടുത്താത്ത അനുഭവം.
എന്നാല്* മരണത്തലൂടെ പ്രകൃതിയിലെ എല്ലാ ദൃശ്യങ്ങളിലേക്കും
തന്റെ കണ്ണുപായിക്കാന്*
ആ പശുക്കുട്ടിക്കു സാധിച്ചിരിക്കുന്നു.
എത്തിപ്പിടിക്കാന്* കഴിഞ്ഞിട്ടില്ലാത്ത
എല്ലാ കച്ചിത്തുറുകളിലും തന്റെ നാവു ചുറ്റിപ്പടരാന്*
അതിനു കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.
മരിച്ച ആ പശുക്കുട്ടിയുടെ തുറിച്ച കണ്ണുകളില്*
ലോകത്തിന്റെ എല്ലാ കുന്നുകളും കുലപര്*വ്വതങ്ങളും
വയലുകളും വന്*കടലുകളും ഇളകിമറിഞ്ഞു
കുരുങ്ങിക്കിടക്കുന്നു.
പിളര്*ന്ന വായില്*നിന്നൊഴുകിവീണ നുരയിലും പതയിലും
ചിറകുകുഴഞ്ഞ ഈച്ചയെപ്പോലെ ഈ ഭൂമി പിടയുന്നു
വരണ്ട ശ്വാസനാളത്തില്*നിന്ന് തെറിച്ചുപോയ ജീവന്*
കൊല്ലിയാനെപ്പോലെ എവിടെയാണ്?
ഏതുമരത്തിലാണ് ചെന്നൊളിച്ചത്?
നിങ്ങളെന്തിനാണു വന്നത്?
ആ പശുക്കുട്ടിയുടെ ശവം പൊക്കിയെടുത്ത്
ഘോഷയാത്ര നടത്താനോ?
നിങ്ങളുടെ തീന്*മേശകളിലെ വിഭവങ്ങള്*ക്ക്
വിശുദ്ധി ചേര്*ക്കാനോ?
ആ പശുക്കുട്ടിയുടെ ശവക്കുഴിക്കുമേല്*
നിങ്ങളുടെ പ്രതിമ സ്ഥാപിക്കാനോ?
നില്ക്കണേ!
സ്വന്തം മലത്തില്* സ്വന്തം കുളമ്പുകള്*കൊണ്ട്
അതു കുറിച്ചുവച്ചിരിക്കുന്ന ആ മരണപത്രംകൂടി വായിക്കുക
"എന്റെ ശവമെങ്കിലുമെനിക്കെന്റേതായിരിക്കണം"
അതെ, അതെ
ഇതൊക്കെ പറയാനും ചോദിക്കാനും ഞാനാരുമല്ല
ആ പശുക്കുട്ടിയുടെ മരണവും
അമൂര്*ത്തമായ ഒരാശയമായിത്തീര്*ന്നുകഴിഞ്ഞിരുന്നതിനാല്*
എനിക്കധികം ക്ലേശിക്കേണ്ടിവന്നില്ല
ആ പശുക്കുട്ടി ചത്തു-
കേവലമായ മരണം

[Vahaa11]

മരിച്ചവന്*റെ കണ്ണീര് കണ്ടിട്ടുണ്ടോ ?
മരിച്ചവനു കണ്ണീരോ ?
ഉത്തരം മറുചോദ്യമാവും

ചോദ്യചിഹ്നത്തിന്*റെ
അരിവാള്*മുന
കഴുത്തോട് ചേര്*ത്ത് പറയട്ടെ :

തന്നെയോര്*ത്തല്ല ,
തനിക്ക് ശവപ്പെട്ടി
പണിയേണ്ടി വന്നവനെയോര്*ത്ത്
അവന്*റെ ഏകാന്തതയോര്*ത്ത്

അവന്*റെ അന്നത്തില്*
മരണത്തിന്*റെ കയ്പ്പുണ്ട്
കാതിലത്രയും
നിലച്ച ഹൃദയത്തിന്*റെ മുഴക്കമുണ്ട്
നിശ്വാസം നിറയെയും
മടുപ്പിക്കുന്ന ഗന്ധമുണ്ട്
നിഴലുകള്*ക്ക് പോലും
രക്തച്ഛവിയുണ്ട്

ഒരുപാട് മരണങ്ങളുടെയും
സ്വന്തം ജീവിതത്തിന്*റെയും
ഇടയിലെ തുരുത്തില്*
അയാള്* ഏകനാണ്

ഏകാന്തതയുടെ നൂറുവര്*ഷങ്ങള്*
മതിയായെന്നു വരില്ല
സ്വന്തം അച്ഛന്, അമ്മയ്ക്ക് ,
പാതിജീവനായിരുന്നവള്*ക്ക് ,
സ്വന്തം ചോരയ്ക്ക്
ശവപ്പെട്ടി പണിയേണ്ടി വന്നവന്*റെ
വേദന മറന്നു കിട്ടാന്*

എങ്കിലും ശവപ്പെട്ടി വില്*ക്കുന്നവന്
മരണമില്ലാതെ ജീവിതമില്ലല്ലോ !

മരിച്ചവന്* കരയാതെന്തു ചെയ്യും

[Vahaa11]

ഭൂമിയിൽ
അവസാനം
മരിക്കുന്ന മനുഷ്യനെ
അടക്കുവാൻ
ആരുമുണ്ടാവില്ല.

അപ്പോൾ
ഭൂമി കുഴിയും
ആകാശം
മൂടിയും ആകും

ഭൂമി ഒരാൾക്കുള്ള
ശവപ്പെട്ടി
മാത്രം...

പ്രപഞ്ചത്തെ
പിന്നീടെപ്പോഴൊ
ആരൊക്കെയൊ
എവിടെയൊക്കെയൊ
ഇരുന്ന് കുഴിച്ചു കുഴിച്ചു
നോക്കുമ്പോൾ
ഭൂമിയും കാഴ്ച്ചയിൽ
പെടാതിരിക്കില്ല;
ഉള്ളിൽ ദഹിക്കാത്ത
കുറച്ചസ്ഥികളുമായ്