പറഞ്ഞു മറന്ന കഥ

പറഞ്ഞു മറന്ന കഥ

സ്നേഹനൊമ്പരങ്ങളുടെ ചില്ലുകൂട്ടില്* നിന്നും പുറത്തേയ്ക്കുള്ള വാതായനങ്ങള്* പരതുന്നവരുടെ കൂടെക്കഴിയാനായിരുന്നു അയാളെന്നും ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നത്. പ്രവാസത്തിന്റെ ചില്ലറ നീറ്റലുകള്*ക്കുമപ്പുറത്ത് വേര്*പാടിന്റെ നൊമ്പരങ്ങള്* ഉപ്പുതൂണുകളെ ഓര്*മ്മിപ്പിക്കവണ്ണം ചിന്തകളില്* എന്നും കൂട്ടിനുണ്ടായിരുന്നു. സ്വപ്നങ്ങളുടെ കൂടെ ബാല്യത്തിന്റെ പാതയോരം ചേര്*ന്നുനടക്കുമ്പോള്* ആയതിനു കാരണഭൂതനായവനില്* സ്വയം അലിഞ്ഞില്ലാതാവുന്ന ഒരവസ്ഥ, എല്ലാം പൊടിഞ്ഞൊന്നാകുന്നതുപൊലെ. ബാല്യത്തിലെ ആകാശങ്ങള്*ക്കു വലിപ്പം കുറവായിരുന്നു, ഏറിയാല്* ഒരു ചെമ്മണ്* പാതയുടെ നീളവും വീതിയും അല്ലെങ്കില്* മരമൊഴിഞ്ഞ ഒരു റബ്ബര്*ക്കാടിന്റെ ചതുരവിന്യാസത്തില്*.

ശാന്ത സമുദ്രത്തിന്റെ തിരയിളക്കങ്ങളെ കരയില്* നിന്നും വേര്*തിരിക്കുന്ന നീലമലകളുടെ താഴ്വര, ഉരുക്കും ചില്ലുകളും കൊണ്ടു മനോഹരമാക്കിയ സ്തംഭതുല്യ ഹര്*മ്യങ്ങളില്* മനുഷ്യന്* എറുംബുകളെപ്പൊലെ പണിയെടുക്കുന്നു, അന്യഗ്ഗ്രഹ ജീവികളെപ്പോലെ അഭിവാദനം ചെയ്യുന്നു, നിറം മങ്ങിയ ചേഷ്ടകള്*. മരുഭൂമിയും മഹാസമുദ്രവും മാമലകളും ഒരുമിക്കുന്ന മറ്റൊരു ത്രിവേണി . മരുഭൂമിയൊടുചേര്*ന്ന പര്*വതശിഖരങ്ങളില്* വളരാന്* മടിച്ചു കരിഞ്ഞു തുടങ്ങിയ കറുകപ്പുല്ലുകള്* കടലോമലനിരകളിലെ പച്ചപ്പുകണ്ടു തേങ്ങിയതുപോലെ, പര്*വതങ്ങള്* തളിര്*ക്കുന്ന വര്*ഷമാസങ്ങള്*ക്കായ് കാത്തിരിക്കുന്നതുപൊലെ. ആകാശങ്ങള്*ക്കു വലിപ്പം വച്ചു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു, ഇന്നത് നീണ്ടു പരന്ന് ശാന്ത സമുദ്രത്തിന്റെ വടക്കു കിഴക്കെ ഉള്ളുമുതല്* അങ്ങു മഹോവി മരുഭൂമിയുടെ തെക്കെ അറ്റം വരെ പരന്നു കിടക്കുന്നു.
അയാള്* പുറത്തെയ്ക്കിറങ്ങി, ഇടനാഴികള്* പിന്നിട്ടു വലത്തേ അറ്റത്തെ ലിഫ്റ്റിനെ ലക്ഷ്യമാക്കി, എതിരെ പോകുന്നവര്*ക്കു തടസ്സമുണ്ടാക്കാതെ പതിയെ നടന്നു. പതിമൂന്ന്, …… അഞ്ച്, അഞ്ചാം നിലയുടെ തുറവിയിലെയ്ക്കയാള്* ഇറങ്ങി, താഴെ അലമദിന്* ബൊളിവാഡും പാര്*ക്ക് അവന്യുവും ഒന്നിക്കുന്നു. നിരത്തുകളില്* ഇടതടവില്ലാതെ ഒഴുകുന്ന പലവര്*ണ്ണങ്ങളിലുള്ള ചെറുതും വലുതുമായ വാഹനങ്ങള്*, ഒരിക്കലും അവസാനിക്കാത്ത യാത്രകള്*. നാട്ടിന്*പുറത്തെ ഇടുങ്ങിയ പാതയോരത്തെ റബ്ബര്*ക്കാടുകളിലേയ്ക്കു തുറക്കുന്ന കൂറ്റന്* വാതിലുകളുടെ പായല്* പിടിച്ച കെട്ടില്* വെറുതെകിടന്നു നേരം പോക്കിയ സന്ധ്യകളില്*, അതിര്*ഭിത്തികളില്*നിന്നടര്*ന്നുവീണ തേക്കിന്* പൂവുകള്* നിരത്തിലുടയാതെ കിടക്കുമായിരുന്നു, പുലര്*കാല സഞ്ചാരികള്*ക്കുവിരിച്ച വെളുത്ത പരവതാനിപോലെ.
ഹെരിട്ടജ് കെട്ടിടസമുച്ചയങ്ങള്*ക്കിടയിലൂടെ കിഴക്കോട്ടു നോക്കിയാല്* വേനലിന്റെ വറുതി കാണാം, കരിഞ്ഞു തീരാറായ സാന്* ജോസ് പട്ടണത്തിലെ ദാരിദ്യ്രത്തിന്റെ ബാഹ്യ അടയാളങ്ങള്*. ഉണ്മയെ ഉള്*ക്കൊള്ളുവാന്* കഴിയാത്തവണ്ണം സാന്ത ക്ലാര തെരുവിലെ അംബരചുംബികള്* തലയെടുപ്പോടെ നില്*ക്കുന്നു. ‘ഇറങ്ങിയേക്കാം’, അയാള്* പതിയെ പിറുപിറുത്തു. വെള്ളിയാഴ്ച്ചയല്ലെ, സ്ഥിരം ജോലിക്കാരൊക്കെ നാലുമണിയാകാന്* കാത്തിരിക്കും, പിന്നെ ഒരൊട്ടമാണു, എവിടെയൊ എത്തിപ്പെടാനുള്ള നെട്ടോട്ടം. പക്ഷെ അയാളൊരു കൊണ്ട്രാക്റ്റര്* ആണ്, കുറച്ചു കാലത്തേയ്ക്കുമാത്രം വിളിക്കപ്പെട്ടവന്*, കാലവധി പൂര്*ത്തിയാക്കിയാല്* മടങ്ങണം. “ഈ ജീവിതം തന്നെ………”. അയാള്* പതിയെ നൂറ്റിമുപ്പത്തിനാലാം മുറിയിലേക്കു കയറി. അടുത്ത മുറിയില്*നിന്ന് വിയറ്റ്നാം കാരനായ അയാളുടെ മാനേജര്* ആരോടൊ ഉറക്കെ സംസാരിക്കുന്നു. പാതിയുയര്*ത്തിയ ജനാലമറയിലൂടെ നെടുകെയും കുറുകെയും പോകുന്ന വാഹനങ്ങളും നോക്കി അയാളിരുന്നു.
അന്തര്* സംസ്ഥാന പാതയോരത്തെ ആപ്പിസുമുറിയും ഇരുവശങ്ങളിലെ പാതിയുയര്*ത്തിയ ചില്ലുജാലകങ്ങളും അയാള്*ക്ക് ഒരുതരം പ്രഹേളികപൊലെ തോന്നി. എക്സ്പ്രെസ് പാതയിലെ ചെറുതും വലുതുമായ വാഹനങ്ങള്* ജന്മാന്തരങ്ങളിലൂടെ ഓടിമറഞ്ഞ തലമുറകളായി, നേര്*പാതയില്* പിടിച്ചുനിര്*ത്തുന്ന നിരത്തിലെ വെളുത്ത വരകള്* പഴയതിന്റെ പൊടിഞ്ഞുതുടങ്ങിയ ഓര്*മകളിലേയ്ക്കു അയാളെ വലിച്ചുകൊണ്ടു പോകുന്നതുപോലെ.
പകലിന്റെ പ്രകാശം കുറഞ്ഞു വന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. കിഴക്കെ ടവറിന്റെ നിഴലുകള്* അലമദിന്* റോഡും കടന്ന് ഹെരിട്ടജ് കെട്ടിടത്തിന്റെ പാതിയിലെത്തിനില്*ക്കുന്നു. ഒന്നിനെ മറ്റൊന്ന് മറയ്ക്കാന്* ശ്രമിക്കുന്നതുപോലെ. കുഞ്ഞുന്നാളില്* അമ്മയുടെ പഴയ സാരിത്തുണികള്* പടിഞ്ഞാറെത്തിണ്ണയില്* വലിച്ചുകെട്ടി സന്ധ്യയ്ക്കു നിഴല്* നാടകം കളിച്ചതും, എണ്ണവിളക്കൂതിയണച്ച് ജാലകവാതിലിലൂടെത്തിനോക്കിയ ചാന്ദ്രിക വെളിച്ചത്തില്* എട്ടത്തിയെ പേടിപ്പിച്ചതും അയാള്*ക്കിന്നും ഓര്*മ്മയുണ്ട്. റബ്ബര്*ക്കാടുകളിലൂടെയുള്ള ഇരുട്ടിന്റെ മറപിടിച്ചുള്ള യാത്രകള്* എന്നും ഭയമുളവാക്കുന്നവയായിരുന്നു. വായനശാലയില്* നിന്നുള്ള രാത്രിമടക്കത്തിനു അങ്ങൊട്ടുള്ളതിലും തിടുക്കവുമുണ്ടായിരുന്നു, കണ്ണുകള്* ആരോ മുന്നോട്ടു പിടിച്ചുകെട്ടിയതുപൊലെ, ഇരുപുറവും നോക്കാതെ ഒരൊറ്റയോട്ടം.
വെറുതെ ഈ – പത്രങ്ങളിലൂടെ കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നപ്പൊഴാണു വാതില്*പ്പുറത്ത് പരിചയമുള്ള ഒരു സ്വരം കേട്ടത്, ‘മി . രമേശന്*, പ്ളീസ് കം’. അയാലുടെ മാനേജര്*. രണ്ടു കുട്ടികളുണ്ടയാള്*ക്ക്, രണ്ടാമന്* സ്റ്റാന്*ഫൊര്*ഡ് സര്*വ്വകലാശാലയില്* ഉന്നതപഠനം നടത്തുന്നു. ട്രങ്ങ് ഫം നെ കാണുമ്പൊഴൊക്കെ അയാള്*ക്ക് ഓര്*മ്മവരുന്നത് ഒന്നാം വര്*ഷ ബിരുദത്തിനു നടുവിലത്തെ നിരയിലിരുന്ന സെബാസ്റ്റ്യനെയാണു, പ്രി-ഡിഗ്ഗ്രിയുടെ മുഴുവന്* ദിവസ്സങ്ങളിലും ക്ഷൌരം ചെയ്തിട്ടും മീശമുളയ്ക്കാതിരുന്ന പറമ്പില്* സെബാനെ. ട്രങ്ങ് ഇടയ്ക്കു വിളിയ്ക്കാറുണ്ടയാളെ. അടുത്തിടെ പോയ ഉഷ്ണകാല യാത്രകളുടെ കടല്*ത്തീര കഥകള്* പറയാനോ, അവസാനിക്കുവാന്* പോകുന്ന കോണ്ട്രാക്റ്റിന്റെ പുതുക്കിയ തിയതി വിവരങ്ങളേക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കാനോ മറ്റോ.

ഒരു ചെറിയ മൌനത്തിന്റെ അവസാനം ട്രങ്ങ് പറഞ്ഞു തുടങ്ങി, അദ്ദേഹത്തിന്റെ അസാധാരണമായ തിടുക്കം രമേശനില്* എന്തോ ഒരു തരം കൌതുകമുളവാക്കി. എന്തൊക്കെയൊ പറഞ്ഞവസാനിപ്പിക്കാന്* ട്രങ്ങ് പ്രയാസപ്പെടുന്നതുപോലെ. ‘ സി മിസ്റ്റര്* രമേഷ് പൊതുവാള്*, കമ്പനി ഡിഡ്നോട്ട് റീച്ച് ദി സെക്കന്റ് ക്വാര്*ട്ടര്* എക്സ്പെക്ടേഷന്*സ് ആന്*ഡ് അസ് പേര്* ടുഡേസ് സി.ഇ.ഒ ചാറ്റ്, വി ഹാവ് അ ഡിസിഷന്* റ്റൊ കട്ട് ഡൌണ്* അവര്* സ്റ്റ്രെങ്ങ്ത്. അണ്*ഫൊര്*ച്നേറ്റിലി, യു ആര്* വണ്* എമങ്ങ് ദെം’. ‘ താങ്ക്സ് ഫോര്* യുവര്* സര്*വീസസ്’. ഒന്നും മനസ്സിലാകാത്തതുപൊലെ രമേശന്* ഇനിയും മീശമുളയ്ക്കാത്ത ട്രങ്ങിന്റെ വടുക്കള്* നിറഞ്ഞ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കി, പതിയെ കണ്ണൂകള്* ചില്ലുജാലകങ്ങള്* തുളച്ച് എണ്*പത്തിയേഴാം എക്സ്പ്രെസ് നിരത്തിന്റെ രണ്ടാം പകുതിയിലെത്തിനിന്നു, വാഹനങ്ങള്* താഴ്വരയെ പടിഞ്ഞാറോട്ടു തട്ടിമാറ്റി കണ്മുന്*പില്*നിന്നും ഒാടിമറഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
അധികമൊന്നും തിരികെനല്*കാനയാള്*ക്കില്ലായിരുന്നു, ഒരു ഐ.ബി.എം തിങ്ക്പാഡ് ലാപ്ടൊപ്പും പിന്നെ കുറച്ചു റെഫെറന്*സ് പുസ്തകങ്ങളും, ഒക്കെ വളരെപ്പെട്ടന്നു കഴിഞ്ഞു, മറ്റാരാലൊ തട്ടിമാറ്റപ്പെടുന്നതുപൊലെ. ഇറങ്ങി വന്ന വഴിയില്* കണ്ട ചിരപരിചിതങ്ങളായ ഇടനാഴികള്* എങ്ങോ ഒരു കൊളുത്തിട്ടു വലിക്കുന്നതുപൊലെ അയാള്*ക്ക് തോന്നിച്ചു. ഒക്കെ നഷ്ടപ്പെട്ട തോള്* സഞ്ചിയും ചുമലിലിട്ട് ലിഫ്റ്റിറങ്ങി താഴെയെത്തി. മനസ്സിന്റെ കനം വാരിയെല്ലുകളും തുളച്ചു ശൂന്യമായ തോള്*സഞ്ചി നിറച്ചതുപോലെ, താങ്ങാന്* കഴിയാത്ത എന്തോ ഒരു ഭാരം. പതിയെ ബേസ്മെന്റിലെത്തി അയാളുടെ കാറിനായി പരതി, കാഴ്ചക്കുറവു തോന്നുന്നു, മറവി ബാധിച്ചതുപോലെ.
പതിയെ വണ്ടിയോടിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണയാള്*, അറിയാതെ എല്*.പി സ്കൂളിലെ കണക്കധ്യാപകനെ രമേശനോര്*മ്മവന്നു, കുറെ പെരുക്കപ്പട്ടികകളും.
നാട്ടിലെ വീടിന്റെ വക ഇ എം ഐ = 35000 രൂപ
വണ്ടി മേടിച്ച വക ഇ എം ഐ = 200 ഡോളര്*
വീട്ടു വാടക = 1800 ഡോളര്*
കറന്റ്, വെള്ളം, ഫോണ്* = 300 ഡോളര്*
പെങ്ങടെ മോള്* ഷിബി യുടെ കല്യാണത്തിനു കൊടുക്കാമെന്നേറ്റ വക = 5000 ഡോളര്*
അളിയനു കടമായി മേടിച്ച വക തിരികെക്കൊടുക്കാനുള്ളത് = 8000 ഡോളര്*
പിന്നെ ഇത്തിരി ഭക്ഷണം കഴിക്കേണ്ടെ………….??
തൊണ്ണുറുകളുടെ അവസാനം മൌണ്ട് റോഡിലൂടെ കാലത്തു രണ്ടിഡ്ഡലിയും കഴിച്ച്, ദിവസം മുഴുവനും ബയോഡാറ്റയുമായി അലഞ്ഞ ദിവസങ്ങള്*. ഇഡ്ഡലി ഒന്നു കുറച്ചാല്* രണ്ടു കോപ്പികള്* കൂടുതല്* എടുക്കാം, ഒക്കെ അയാളുടെ പ്രഞ്ജയിലേയ്ക്ക് ഒരു പവര്* പോയിന്റ് അവതരണം പോലെ കടന്നുവന്നു.
വളരെപ്പെട്ടന്ന് നിരത്തില്* അയാളുടെ മുന്*പേ ഉണ്ടായിരുന്ന വാഹനങ്ങള്* പിടിച്ചുവലിച്ചതുപൊലെ നിന്നു. അയാള്* ഇരുപത്തിയേഴും പതിനെട്ടും തമ്മിലുള്ള സങ്കലനത്തിനായി ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. ഇടിയുടെ ആക്കത്തില്* അഞ്ചു മീറ്റര്* നിരങ്ങിയാണു വണ്ടി നിന്നത്. ഒന്നും പറ്റിയിട്ടില്ല, അയാള്* പുറത്തിറങ്ങിനോക്കി, തൊട്ടുമുന്നില്* കിടക്കുന്ന ബി.എം.ഡബ്ളിയു വിന്റെ വാലറ്റം അത്ര മോശമല്ലാത്തതരത്തില്* തകര്*ന്നിരിക്കുന്നു. വണ്ടിയില്* നിന്നും ചാടിയിറങ്ങിയ വെള്ളക്കാരന്* എന്തൊക്കെയൊ ഉച്ചത്തില്* സംസാരിക്കുന്നു, ഒക്കെ പാഞ്ഞുപോകുന്ന വാഹനങ്ങളുടെ മുരള്*ച്ചയില്* അലിഞ്ഞു പൊയ്കൊണ്ടിരുന്നു. വെള്ളക്കാരന്* പോലിസിനെ വിളിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു, രമേശന്* കൂട്ടപ്പെടുവാന്* പോകുന്ന വാഹന ഇന്*ഷൂറന്*സ് തുകയും കൂടി തന്റെ ലിസ്റ്റിലേയ്ക്കു ചേര്*ക്കുകയാണ്, അതിനു മുന്*പ്, ‘ഇരുപത്തിയേഴും പതിനെട്ടും……..’.
അയാള്* കാറിനുള്ളിലേയ്ക്കു കയറിയിരുന്നു, പാതിചാരി അമ്മയുടെ മടിത്തട്ടില്* കിടക്കുന്ന കുഞ്ഞുരമേശന്*. അയാള്* പതിയെ നടക്കുകയാണു, കരിഞ്ഞു നിലം പൊത്തിയ റബ്ബര്*മരങ്ങളുടെ നനുത്ത ഇലകള്* വിരിച്ച തവിട്ടു പരവതാനിയിലൂടെ. ചെറുമാമലകളില്* ചാലുകീറിയ മെലിഞ്ഞുനീണ്ട വലരികളില്* കാല്*കഴുകി, ചിതറിയ കൊന്നപ്പൂവുകളുടെയും വിടര്*ന്ന കൈതക്കാടുകളുടെയും അപ്പുറത്തുള്ള അയാളുടെ പ്രൈമറി സ്കൂളിലേയ്ക്ക്…….

Keywords: malayalm short stories, paraju vanna katha, malayalam story