`ഉമ്മാ' എന്ന്* ഭാര്യയെ വിളിക്കുന്ന ഒരാളെക്കുറിച്ച്* ആലോചിച്ചുനോക്കൂ. മസ്*തിഷ്*ക ക്ഷതം ബാധിച്ച്* ഓര്*മകളെല്ലാം മാഞ്ഞുപോയ അങ്ങനെയൊരാളെ കഴിഞ്ഞ ദിവസം കണ്ടു. ഒന്നും അയാള്*ക്ക്* ഓര്*മയില്ല. പക്ഷേ, അദ്ദേഹത്തിന്* ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ട ഒരു വചനം മനസ്സിന്റെ തുമ്പില്* ബാക്കിയായിക്കിടക്കുന്നു. ലാഇലാഹ ഇല്ലല്ലാഹ്*കു മുഹമ്മദുര്* റസൂലലുല്ലാഹ്*. ആവര്*ത്തിച്ചും ആവേശത്തിലും അതുതന്നെ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഈ ഒരൊറ്റ വചനം കൊണ്ട്* ജീവിതത്തെ മുഴുവന്* അയാള്* പൂരിപ്പിക്കുന്നു. ബിസ്*മി ചൊല്ലാന്* എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും സാധിക്കാതെ വിങ്ങിപ്പൊട്ടിക്കരയുന്ന ആ പാവത്തെ കാണുമ്പോള്* നമ്മുടെ കണ്ണുകളും തുളുമ്പുന്നു. ഏഴ്* വര്*ഷത്തോളമായി ഇങ്ങനെ കിടക്കുന്ന പ്രിയതമന്റെ അരികില്* ഒരു നിമിഷത്തേക്കു പോലും ശ്രദ്ധ തെറ്റാതെ കൂട്ടിരിക്കുന്ന ആ ഭാര്യയെ വര്*ണിക്കുമ്പോള്* വാക്കുകളെല്ലാം മുറിഞ്ഞുപോകുന്നു. ജീവിതദു:ഖങ്ങളുടെ കണ്ണീര്*ക്കടലില്* നിലയറിയാതെ നീന്തുന്ന ഇങ്ങനെ എത്രയെത്രയോ കുടുംബങ്ങള്*... മാനസികനില തെറ്റിയ അഞ്ചു മക്കളോടൊപ്പം ജീവിക്കുന്ന ഒരു ഉമ്മ. ഇതുവരെ സൂര്യവെളിച്ചത്തിലേക്കിറങ്ങിയിട്ടില്ലാത്ത പതിനെട്ടുകാരിയായ മകള്*ക്ക്* ചോറുവാരി നല്*കുമ്പോള്*, പതിനാറു വയസ്സുള്ള മകന്* അപസ്*മാര രോഗം കൊണ്ട്* പിടയുന്നു. എങ്ങനെ നോക്കിയാലും സന്തോഷമില്ലാത്ത ജീവിതത്തെ നോക്കി കരയാന്* പോലുമാകാതെ ആ ഉമ്മ.... ഒന്*പത്* വര്*ഷമായി തളര്*ന്നുകിടക്കുന്ന പ്രശസ്*തനായൊരു ഡോക്*ടര്*. കൈകളും സംസാരശേഷിയും നഷ്*ടമായിട്ട്* ഒന്*പത്* വര്*ഷം! മദ്രാസ്* സ്റ്റാന്*ലി മെഡിക്കല്* കോളെജില്* നിന്ന്* ഉയര്*ന്ന റാങ്കോടെ പാസ്സായി ആയിരക്കണക്കിന്* രോഗികളുടെ പ്രിയങ്കരനായിത്തീര്*ന്ന അദ്ദേഹം, ഇന്ന്* നിരത്തിവെച്ച സ്വന്തം മരുന്നുകളുടെ നടുവില്* ദിവസങ്ങളെണ്ണുന്നു! ഒരു നോട്ടവും ജീവിതത്തിന്റെ പൂര്*ണതയല്ലെന്ന്* അദ്ദേഹത്തെ കാണുമ്പോള്* തീര്*ച്ചയായും നമ്മള്* പഠിച്ചുപോകുന്നു. ആകെയുള്ള രണ്ടു മക്കളും തളര്*ന്നു കിടക്കുന്നത്* കണ്ട്* പതിനേഴു വര്*ഷമായി ഹൃദയം പൊട്ടിക്കഴിയുന്ന മറ്റൊരു പാവം ഉമ്മ. അപകടത്തില്* മരണപ്പെട്ട പ്രിയപ്പെട്ട ഉപ്പച്ചിയുടെ വസ്*ത്രത്തിലുമ്മവെച്ചും തലോടിയും കരയുന്ന മൂന്നുവയസ്സുള്ള പിഞ്ചുകുഞ്ഞ്*. നഷ്*ടമായ വാത്സല്യത്തിന്റെ മണം പിടിക്കാന്* അവന്* ആ വസ്*ത്രം വിരിച്ച്* കിടന്നുറങ്ങുന്നു. അനാഥയെക്കുറിച്ച്* പ്രസംഗിക്കുകയല്ലാതെ ഒരു അനാഥയെയും ഇതുവരെ തലോടിയിട്ടില്ലാത്ത സ്വന്തം അഹങ്കാരത്തെ നൂറുവട്ടം പഴിച്ചുകൊണ്ടല്ലാതെ ആ കാഴ്*ച കാണാനാവില്ല. രോഗികളെയും അവശരെയും അനാഥരെയും തേടിച്ചെല്ലണമെന്ന നിര്*ദേശം കിട്ടിയവരാണ്* നമ്മള്*. ഒന്നും നല്*കിയില്ലെങ്കിലും നമ്മളൊന്ന്* വരുന്നതും കാത്തിരിക്കുന്ന എത്രയോ മനുഷ്യര്* നമുക്കു ചുറ്റുമുണ്ടായിട്ടും എന്തേ നമ്മളൊന്നും അവരിലേക്കെത്തുന്നില്ല? അപ്രധാന വിഷയങ്ങളുടെ പിറകില്*ത്തൂങ്ങി പണവും വിലപ്പെട്ട സമയവും തുലച്ചുകളയുമ്പോഴും നമ്മെക്കൊതിച്ചിരിക്കുന്ന ആ പാവങ്ങളെ മറന്നുകളയുന്നതാണ്* നമുക്കിഷ്*ടം. ആര്*ത്തലച്ചു പെയ്യുന്ന സങ്കടങ്ങളുടെ പെരുമഴയില്* കുതിര്*ന്നുപോകുന്ന എത്രയോ ജന്മങ്ങളാണ്* നമുക്കു ചുറ്റും. രോഗികളോടൊപ്പം സമയം ചെലവിടുമ്പോള്* നമ്മള്* സ്വയം അറിയുന്നു. എന്തൊക്കെ നഷ്*ടപ്പെട്ടു, അതു ലഭിച്ചില്ല ഇതു ലഭിച്ചില്ലയെന്ന്* പരാതി പറയുന്ന നമ്മള്*, എല്ലാം നഷ്*ടപ്പെട്ട ആ പാപങ്ങളില്* നിന്ന്* പല പാഠങ്ങള്* പഠിക്കുന്നു. രോഗികളെ സന്ദര്*ശിക്കുമ്പോള്* രോഗികളേക്കാള്* ആശ്വാസവും ഭക്തിയും നമുക്ക്* വര്*ധിക്കുന്നു. പുതിയ കാറിനൊരു ഇഷ്*ടനമ്പര്* ലഭിക്കാന്* ലക്ഷങ്ങള്* തുലച്ചുകളയുന്നവര്* നമുക്കിടയിലുണ്ട്*. വീടിന്റെ ഉയരത്തില്* മതിലുകെട്ടാന്* അത്ര തന്നെ പണം നീക്കിവെക്കുന്നവരുമുണ്ട്*. ഇത്തരം ദുര്*ബല മോഹങ്ങള്*ക്ക്* ചെലവിടുന്ന പണമുണ്ടായിരുന്നെങ്കില്* എത്രയോ മാസങ്ങള്* സന്തോഷത്തോടെ ജീവിക്കുന്നവര്* നമുക്കപ്പുറത്തു തന്നെയുണ്ട്*. പക്ഷേ, നമ്മുടെ കണ്ണില്* അവരൊന്നും ഒരു കാഴ്*ചയേ അല്ല. `കടവും സങ്കടവും കൊണ്ട്* ജീവിതം ഗതിമുട്ടിയവര്*, മക്കളെക്കുറിച്ചാലോചിക്കുമ്പോള്* കണ്ണുനിറയുന്നവര്*, സ്വന്തമായൊരു വീട്* വെറും സ്വപ്*നമായവര്*, നല്ല ഭക്ഷണം കിനാവു കാണുന്നവര്*, പെരുന്നാളിനും ഓണത്തിനും പോലും പുത്തനുടുപ്പ്* ലഭിക്കാത്ത കുഞ്ഞുങ്ങള്*, കഴിവുണ്ടായിട്ടും പഠനം വഴിമുട്ടിയവര്*... തേടിയിറങ്ങിയാല്* ഇവരിലാരെങ്കിലുമൊക്കെ നമ്മുടെ ചുറ്റുമുണ്ടാവും. ഭക്ഷണം കഴിക്കാനിരിക്കുന്നതിന്റെ മുമ്പ്* മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി, അവിടെയുള്ള കാക്കയ്*ക്കും പൂച്ചയ്*ക്കുമൊക്കെ ഭക്ഷണമിട്ടുകൊടുക്കുന്ന ഒരു സ്വഹാബിയുടെ കഥയുണ്ട്*. അതേപറ്റി ചോദിച്ചപ്പോള്* അദ്ദേഹത്തിന്റെ മറുപടി ഇതായിരുന്നു: ``അയല്*വാസി പട്ടിണി കിടക്കുമ്പോള്* ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നത്* പാപമല്ലേ? മനുഷ്യര്* മാത്രമല്ലല്ലോ വിശപ്പുള്ള അയല്*വാസികള്*!'' അതെ, ആവശ്യമുള്ളവരെ നാം തേടി കണ്ടെത്തണം. സര്*വ ജീവജാലങ്ങളും നമ്മുടെ സ്*നേഹമനുഭവിക്കണം. ചുറ്റുമുള്ള ജീവിതമെന്തെന്ന്* നമ്മളും നമ്മുടെ മക്കളും ഇണയും അറിയണം. ഖുര്*ആന്* എന്തു പറയുന്നു, ഹദീസ്* എന്തു പറയുന്നു എന്നതോടൊപ്പം ചുറ്റുമുള്ള ജീവിതമെന്തു പറയുന്നുവെന്നു കൂടി പഠിക്കുമ്പോള്* നമ്മുടെ അറിവും പഠനവും പ്രബോധനവും ജീവിതവും കുറച്ചുകൂടി അലിവും നനവും പച്ചപ്പുമുള്ളതായിത്തീരും.